Mijn eerste ervaring met flauwvallen
Ongeveer tien jaar geleden ben ik voor het eerst in mijn leven “flauwgevallen”. Hoewel… het ‘vallen’ kun je eigenlijk weglaten. Het gebeurde in een drukke kroeg tijdens het kijken naar een voetbalwedstrijd. De ruimte was benauwd en de warmte van de menigte maakte het (voor mij) bijna ondraaglijk. Plots voelde ik me duizelig en licht in mijn hoofd. Ik besloot naar buiten te lopen om frisse lucht te halen, maar mijn benen werkte niet bepaald mee. Strompelend langs de muur probeerde ik mezelf overeind te houden. Gelukkig merkte een vriend het op en hielp me naar buiten.
De angstige ervaring die daarop volgde
Buiten hielden diezelfde vriend en een voorbijganger me onder mijn armen omhoog. Zij wisten natuurlijk niet wat er aan de hand was en dat ik flauwviel. Ze hadden er geen rekening mee gehouden dat flauwvallen een functie heeft: als je op de grond ligt, kan er namelijk weer voldoende bloed naar je hersenen stromen. Maar doordat ze me rechtop hielden, bleef ik in een soort trance hangen. Ik hoorde alleen geluiden en stemmen om me heen, alsof er een glazen bol over mijn hoofd zat, maar ik kon niet reageren. Dit gebeurde een aantal keer, tussendoor kwam ik telkens weer even een paar seconde bij bewust zijn, maar echt fatsoenlijk praten kon ik niet. Deze machteloosheid was ontzettend beangstigend en iets wat ik nooit meer wil meemaken. Ik was de controle kwijt over mijn lichaam.
De kans is erg klein dat je daadwerkelijk flauwvalt tijdens een paniekaanval
Zodra ik weer duizelig word of mij licht in mijn hoofd voel, slaat de angst toe dat het opnieuw gebeurt. De angst dat ik weer de controle verlies over mijn lichaam. Hoewel de kans klein is dat je daadwerkelijk flauwvalt door een paniekaanval, voelt het dus precies zo: duizelig, onstabiel, alsof je ieder moment neer kunt gaan. Deze gevoelens zijn echter normaal bij een paniekaanval. Het komt dus overeen met echt flauwvallen en dat maakt het zo eng.
Hoe ik met deze angst omga
Het helpt mij enorm om te beseffen dat paniekaanvallen niet gevaarlijk zijn. De symptomen horen erbij en hoewel ze intens zijn, val je niet écht flauw. Het besef dat dit tijdelijk is, geeft al een stukje rust. Een andere methode die mij helpt, is bewust aanwezig zijn in het moment. Dit doe ik door mijn zintuigen actief te gebruiken. Ik raak bijvoorbeeld mijn kleding aan en concentreer me op hoe het voelt: hoe ruw is de stof van mijn spijkerbroek? Hoe zacht is mijn trui? Daarnaast ga ik dingen tellen. Dit kan variëren van mijn ademhaling tot objecten in mijn omgeving. Hoeveel planten zie ik? Hoeveel rode auto’s rijden er voorbij? Dit helpt me mijn focus te verleggen van de angst naar het hier en nu.
Het leren vertrouwen op je lichaam
Misschien wel de moeilijkste stap: je lichaam voelen. Tijdens een paniekaanval voelt je lichaam ongemakkelijk, met een snelle hartslag, oppervlakkige ademhaling en soms tintelingen in je ledematen. Dit kan beangstigend zijn, maar het is normaal en gaat vanzelf weer over. Door te leren dat je lichaam geen vijand is, kun je stap voor stap de angst verminderen. Je hoeft niet te vluchten voor wat je voelt. Het is een proces, maar elke keer dat ik deze stappen doorloop, kom ik er uiteindelijk sterker uit.