In het begin voelde het bijna alsof mediteren, yoga, en andere mindfulness-activiteiten mijn paniekaanvallen alleen maar erger maakten. Hoe meer ik me erop richtte, hoe intenser ze leken te worden. Dat was ontzettend verwarrend en frustrerend. Waarom zou iets dat je helpt meer rust en balans te vinden, juist zorgen voor zulke heftige emoties en lichamelijke reacties? Toch leerde ik na verloop van tijd dat dit eigenlijk een goed teken was, hoe tegenstrijdig dat ook klinkt.
Voordat ik begon met meditatie en yoga, leefde ik bijna volledig in mijn hoofd. Mijn gedachten waren eindeloos. Ik was me nauwelijks bewust van mijn lichaam, behalve bij pijn. Yoga en meditatie hebben me geholpen om vaker uit mijn hoofd te stappen en mijn aandacht naar mijn lichaam te brengen. Maar die overgang was niet makkelijk.
Wat ik me niet realiseerde, was dat mijn lichaam al die tijd signalen had gegeven die ik genegeerd had. Door mindfulness leerde ik die signalen eindelijk opmerken. En eerlijk gezegd vond ik dat doodeng. Sommige gewaarwordingen deden me denken aan flauwvallen, wat op zijn beurt weer een paniekaanval kon oproepen. Ik werd me dus meer bewust van verschillende gewaarwordingen.
Neem bijvoorbeeld een simpele cafeïne kick van koffie – vroeger zou ik dat niet opmerken, maar nu kon het me volledig uit balans halen. Of het ‘out of body’-gevoel na een dag vol prikkels, alsof ik niet meer helemaal in contact stond met mezelf. Het idee om naar die gevoelens toe te gaan in plaats van ervan weg te rennen, vond ik aanvankelijk absurd. Mijn instinct zei juist: “Weg ermee! Niet aan denken!”
Maar het bijzondere is dat juist dat voelen – dat écht aanwezig zijn bij wat er gebeurt in je lichaam – de sleutel bleek te zijn. Door meditatie en yoga leer je met ongemak omgaan en om niet meteen in paniek te raken. In plaats daarvan probeer ik het nu te observeren, zonder oordeel. Het is alsof je een nieuwe taal leert, de taal van je lichaam. Je leert luisteren, zonder meteen te reageren.
De paniekaanvallen zijn er soms nog steeds, maar ze voelen nu minder overweldigend, omdat ik nu beter begrijp waar ze vandaan komen. Ik begrijp nu dat die aanvallen eigenlijk mijn lichaam zijn dat met me communiceert. Het is een signaal dat ik ergens aandacht aan moet besteden – misschien ben ik overprikkeld, misschien heb ik te weinig geslapen, ben ik iets aan het vermijden of heb ik gewoon koffie gedronken. En dat is precies wat mindfulness me heeft gebracht: niet het weglopen voor de angst, maar een andere manier om ermee om te gaan.
Het proces om meer in je lichaam te leven en uit je hoofd te komen, is niet zonder uitdagingen. Het vraagt om moed en geduld, maar het brengt uiteindelijk zoveel meer rust. Ik zie mijn paniekaanvallen nu niet meer als een vijand, maar als een leermeester. Ze vertellen me dat ik leef, dat ik voel, en dat ik groei.
Mindfulness is niet het magische antwoord op alles, maar het heeft me geholpen om een diepere verbinding met mezelf te maken. In die verbinding vind ik steeds vaker rust, zelfs in momenten van chaos. Ook al gaat het met pieken en dalen, de stijgende trend is ingezet!